• نقش قصه‌گویی در تربیت نسل‌ها؛ از شب‌نشینی‌های باشت تا چالش‌های عصر دیجیتال

در گذشته‌های نه‌چندان دور، شب‌های باشت با صدای گرم مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها جان می‌گرفت؛ قصه‌هایی از دل تاریخ، اسطوره، حماسه و باورهای قومی که در کنار تنور، در ایوان خانه یا زیر سقف چادری عشایری، از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای باشت، قصه‌گویی، تنها سرگرمی نبود؛ ابزاری تربیتی، فرهنگی و اجتماعی بود که با زبانی نرم، مفاهیم اخلاقی، هویتی و حتی مهارت‌های زندگی را به کودکان می‌آموخت. قصه‌ها هویت می‌ساختند، واژه می‌آموختند و تخیل می‌پروراندند.

با ورود تلویزیون، اینترنت و تلفن‌های هوشمند، این سنت زنده و شفاهی به حاشیه رفت. کودکان امروز، بیشتر با انیمیشن‌های وارداتی و محتوای سریع فضای مجازی بزرگ می‌شوند، بی‌آن‌که طعم صدای پدربزرگی را چشیده باشند که با چشمان بسته، قصه‌ی «قهرمانان لُر» را روایت می‌کرد.

در این میان، رسالت رسانه‌هایی چون صدای باشت بسیار حیاتی است. بازنشر قصه‌های محلی، تهیه پادکست‌های صوتی با لهجه بومی، مصاحبه با روایت‌گران قدیمی، و ترغیب خانواده‌ها به احیای شب‌نشینی‌های فرهنگی، می‌تواند جان تازه‌ای به این سنت ببخشد.

قصه‌گویی در باشت، روایت یک تاریخ است؛ اگر خاموش شود، چراغ بخشی از حافظه‌ی فرهنگی این دیار نیز خاموش خواهد شد.

پدیدآورنده:

زهرا بهمنی پور– نویسنده و فعال حوزه ادبیات عامه